Zo geweldig dat die was!
Mijn favoriet was 'Tiny in de tuin'. Ik zweer het u: die tuin was gigantisch! Minstens drie voetbalvelden groot, als je het mij vraagt. En perfect onderhouden ook!
De reden dat ik dat boek zo fantastisch vond, was niet door mijn ontluikende groene vingers (de Gilbert geeft hier de planten water, dat zegt genoeg), maar door haar tuindier.
Waar wij zitten opgescheept met een, weliswaar schattige, egel die niets anders doet dan zijn gevoeg op ons gras en terras, had Tiny een schildpad.
EEN SCHILDPAD!
Sindsdien vind ik een schildpad in de tuin het coolste wat er bestaat.
En hoewel het boek ergens bij mijn ouders in de kelder steekt, weet ik nog steeds hoe het dier heette: 'Pleuntje'.
Echt: als ik ooit een landschildpad in mijn tuin heb, noem ik hem zo, als eerbetoon.
Maar die Tiny had niet enkele de beste dieren in huis, nee hoor, dat kind was een allround fenomeen!
Serieus: op de dag dat ze alleen thuis is met haar broertje, ruimen ze hun speelgoed op, poetsen ze alle schoenen, dweilen ze de vloer, doen ze de was én de afwas, hangen ze die was ook nog op, dekken ze de tafel en koken ze zelf een driegangenmenu met als dessert verse soezen.
En die Tiny is volgens mij niet eens veel ouder dan tien jaar!
Ik ben drie keer zo oud en ik heb geen idéé hoe je verse soezen maakt, laat staan dat ik ze piramidegewijs zou kunnen stapelen!
Het spreekt natuurlijk voor zich dat ik het boek in huis haalde van zodra de kinders een bladzijde konden omslaan, kwestie van het wat inspiratie op te laten doen.
Maar ach, hoe treurig is soms het lot van jeugdhelden...
Daar waar Tiny ooit een schattig kind was met losse pen getekend, is het nu een gedigitaliseerd mormel.
Eerlijk waar, ik heb niks tegen vooruitgang, maar soms is het origineel gewoon beter.
Nee, Tiny, je bent geen droomprinses meer...
